Een recent Telegraaf artikel wekte mijn interesse: Steeds meer 65-plussers laten traditionele media links liggen: ’Je moet deugen tot je erbij neervalt, niet te hárden’. In Amerika wordt dit onderwerp vaak als culture war betiteld; bij ons heet het dan een cultuurstrijd.
In een recent Axios artikel (zie #2) stelt Quentin Fulks, een voormalige senior medewerker van de (verliezende) links-liberale Kamala Harris campagne, het volgende: “We zijn de cultuurstrijd aan het verliezen”. Noot LO: mijn vertaling.
Beide bovenstaande paragrafen duiden op een cultuuromslag.
Ensie: “1. grote verandering in normen, waarden en omgangsvormen
♢ in de zestiger jaren ontstond door het studentenprotest een cultuuromslag in het onderwijs”.
Al jarenlang mijd ik de Nederlandse media, zoveel als mogelijk. De betutteling door liberaal-links en door conservatief-rechts is domweg te eentonig. Mijn schrijven is ook een tegenwicht, en/maar – vooral – stof tot nadenken.
Soms vraag ik mij echter ook wel eens af of ik opinies zou moeten gaan schrijven, zoals die vaak vervelende columnisten als Sander Schimmelpenninck. Vrijwel al zijn artikelen voelen als prikkels voor click, bait, fight & regulate.
Zijn recente artikelen suggereren dat de cultuuromslag hem nogal raakt. Ook ik schrijf over dom-rechts maar als tegenwicht voor arrogant-links. In mijn ogen kan domheid grappig, en zelfs vertederend zijn, maar (zijn) arrogantie is dat nooit.
De huidige cultuuromslag zal gezond (boeren) verstand terugbrengen, en/maar zal – uiteindelijk – ook weer een nieuwe cultuuromslag brengen. Waarschijnlijk vele jaren of decennia later. Zo gaat het, en zo hoort het.
Zoals ‘t hoort (1982) door Cherry Wijdenbosch
artiest, songtekst, video, Wiki-artiest, Wiki-album+song
Noot: alle markeringen (bold, italic, onderstreept) door LO tenzij in quotes of anders aangegeven.
0 Comments