De recente EU-27 top over de Meerjarenbegroting 2021-2027 bracht geen oplossing voor het financiële gat dat het 28e lid (VK) achterlaat. De netto-betalers willen dat de EU bezuinigt; de netto-ontvangers willen er niet op achteruit gaan ondanks het vertrek van netto-betaler Engeland.
In de meeste situaties (bijv. gezin, bedrijf, stichting, vereniging) worden de uitgaven verminderd indien de inkomsten structureel tegenvallen. Het alternatief is structureel verlies lijden en vervolgens een faillissement. Monopolisten hebben een ander alternatief: de prijs per prestatie verhogen (bijv. bus, postzegels, trein). De EU organisatie gedraagt zich als zo’n monopolist.
Alle EU instanties zijn niet door Europeanen gekozen behalve het Europees Parlement. Deze laatste instantie maakt zich trouwens volstrekt belachelijk door te pleiten voor een verhoging van 30% van de EU afdrachten wegens het vertrek van Engeland.
Het EU systeem van netto-betalers en netto-ontvangers maakt duidelijk dat er sprake is van een welvaartsoverdracht tussen rijke en minder rijke EU landen. In een Federatie (bijv. USA) gebeurt dit ook. Naast een overdracht van rijke naar arme staten (“provincies”), is er in Amerika nu echter ook een welvaartsoverdracht volgens de politieke kleur van de staten.
In tegenstelling tot Europa, wordt de federale regering van Amerika wèl door burgers gekozen. Deze politieke keuze bepaalt in belangrijke mate het uitgavenbeleid van de Amerikaanse federale overheid. In Europa is géén keuze. Kortom, nationale leiders moeten die keuze voor hun burgers maken. De Nederlandse premier weet dat de EU bij zijn burgers onder een vergrootglas ligt.
Het vasthouden aan de huidige 1% norm door de zogenaamde “vrekkige 4” landen, betekent feitelijk een gedwongen “zero-base budgettering” voor de EU als organisatie. Met andere woorden: gedwongen bezuinigingen. Niet (willen) bezuinigingen betekent iedereen te “vriend” (willen) houden. Een oud-Nederlands gezegde luidt echter: wie betaalt, (die) bepaalt.
Brexit heeft ons laten zien wat een afkeer van de EU tot gevolg kan hebben. De Nederlandse premier moet deze strijd leveren om de politieke afkeer van de EU op de extreme flanken te temperen. Het niet voeren van deze strijd zou leiden tot een verdere leegloop uit het politieke “midden”. Een Nexit zou dan plotseling wèl op de politieke agenda kunnen komen te staan.
In de simpele voorstelling van zaken, zoals in de meeste media, gaat deze discussie slechts over geld; vandaar de bijnaam “vrekkige 4” of “frugal 4“. Geld is echter altijd een uitdrukking van macht. Wie bepaalt wat er in Europa gebeurt: de meerderheid van netto-ontvangers, of de minderheid van netto-betalers?
Het overrulen van de minderheid zou het begin van het einde van de EU-27 kunnen worden. Wordt vervolgd.
Poen! Poen! Poen! (1955) door Wim Sonneveld en het Metropole Orkest
Noot: alle markeringen (bold, italic, underlining) door LO tenzij anders vermeld.
0 Comments