The following text is my translation of the Dutch opinion article as stated below:
Translated NRC title: Watch for ‘easy’ climate solutions
Author: Louise Fresco
Date of publication: 23 September 2019
“There is a good chance that the Urgenda verdict perseveres at the Supreme Court. The General Prosecutor and the Advocate-General are advising the Supreme Court that, in alignment with earlier verdicts, the Government must reduce the emission of greenhouse gases by at least 25 per cent before the end of 2020. From a legal point of view, it’s about the protection of citizens’ lives, as defined in the European Convention on Human Rights.
The advice to the Supreme Court shows an important move: politics must focus on long-term care. Admirable but not without problems. There is no doubt about human involvement on bio-geo-chemical processes through use of fossil fuels, extraction and population growth linked with fast growing prosperity. The scope of that involvement is visible to each citizen: burning forests, tidal waves, bursted earth. Metaphors like ‘catastrophe’ and ’emergency’ suggest that climate change is irrevocably at our doorstep tomorrow. Demonstrating millennials, urging for a new economic model to secure their future, underline that urgency. However, a broad feeling of urgency is not similar to sensible action.
Climate change is the cumulative effect of many complex factors. Changes in atmospheric composition, ocean temperature, absorption and emission of greenhouse gases, influence the weather. It isn’t a bomb or meteorite which destroys everything at once. The year 2020 does not have a precise underpinning. It’s a political agreement between countries that should be respected but it is no tipping point after which everything dramatically turns around at once.
A balance must be found between quick actions to accommodate international agreements, public concern and deliberate investments in sustainable solutions. Even ‘easy’ solutions, like insulating houses and speed limits, have a large impact. The Government should take wise – rather than urgent – actions, also in view of the many extraterritorial forces.
There is consensus about the diagnosis (ie, climate change is realistic and progressive) but not about the actions to be taken. The acclaimed transfer from gas to electric ignores the fact that electric power generation produces more CO2 than gas. Batteries consume expensive precious materials which are extracted under appalling conditions. Research into alternatives is pressing, like CO2 storage, hydrogen, capturing CO2 from air, nuclear energy, geothermal energy. These choices are mainly at an early stage. Is a radical transfer towards electric transport and heating the best solution in that case?
A duty of care requires more than spur-of-the-moment or ambivalent actions. It requires ‘managing’ uncertainty and offering confidence for technical and social change. The Government can only care for its citizens when it knows how to allocate scarce resources. However, the Government has a shaky position: an inadequate understanding of future – and partly disputed – scenarios in conjunction with enormous economic consequences. We must prepare ourselves for a world getting warmer. Limiting that warming to 2.5 or 3 degrees requires economic changes that are only affordable through economic growth. A Government that respects its duty of care makes brave future investments. That is another way of reading the advice to the Supreme Court.”
Notes LO:
1. My Dutch to English translation is on a best efforts basis.
2. Any errors and/or mistakes are unintentional and solely my responsibility.
———
NRC titel: Pas op met ‘makkelijke’ klimaatoplossingen
Auteur: Louise Fresco
Publicatiedatum: 23 september 2019
“Er bestaat een gerede kans dat het Urgenda-arrest standhoudt in cassatie. De procureur-generaal en de advocaat-generaal adviseren de Hoge Raad dat, in lijn met eerdere gerechtelijke uitspraken, de overheid voor eind 2020 de uitstoot van broeikasgassen met ten minste 25 procent moet reduceren. Juridisch gaat het om de bescherming van het leven van burgers zoals verankerd in het Europees Verdrag tot bescherming van de Rechten van de Mens.
Het advies aan de Hoge Raad getuigt van een belangrijke verschuiving: de politiek moet zich richten op zorg voor de lange termijn. Lovenswaardig, maar niet probleemloos. Er bestaat geen twijfel over de invloed van de mens op wereldwijde bio-geo-chemische processen, door gebruik van fossiele brandstoffen, ontginning en bevolkingsgroei gekoppeld aan snel groeiende welvaart. De omvang van die invloed bereikt elke burger – brandende bossen, vloedgolven, gebarsten aarde. Metaforen als ‘catastrofe’ of ‘noodtoestand’ suggereren dat klimaatverandering morgen onherroepelijk voor de deur staat. Millennials die op straat een nieuw economisch model afdwingen om hun toekomst veilig te stellen onderstrepen de urgentie. Maar een breed gevoel van urgentie is niet hetzelfde als verstandige actie.
Klimaatverandering is een optelsom van vele complexe factoren. Veranderingen in atmosferische samenstelling, oceaantemperaturen, opname en uitstoot van broeikasgassen beïnvloeden het weer. Het is geen bom of meteoriet die in een keer alles verwoest. Het jaar 2020 heeft geen exacte onderbouwing. Het is een politieke afspraak tussen landen die gerespecteerd moet worden, maar het is geen kantelpunt waarna alles ineens dramatisch omslaat.
Er moet een evenwicht gevonden worden tussen snel handelen om tegemoet te komen aan internationale afspraken, maatschappelijke bezorgdheid en weloverwogen investeren in toekomstbestendige oplossingen. Zelfs een ‘makkelijke’ oplossing als het isoleren van woningen en snelheidsbeperking heeft veel voeten in de aarde. De overheid moet wijzer zijn dan meeliften op een gevoel van haast, zeker op een dossier vol krachten van buiten Nederland.
Er is consensus over de diagnose (klimaatverandering is reëel en progressief), niet over de te nemen maatregelen. De bejubelde overgang van gas naar elektrisch gaat voorbij aan het feit dat elektriciteitsopwekking meer CO2 produceert dan gas. Batterijen vragen dure, zeldzame materialen die onder erbarmelijke omstandigheden worden gewonnen. Onderzoek naar alternatieven , zoals CO2-opslag, waterstof, oogsten van CO2 uit de lucht, kernenergie, aardwarmte, is dringend. Al die keuzes staan grotendeels in de kinderschoenen. Is een radicale overgang naar elektrisch vervoer en verwarming dan de beste oplossing?
Zorgplicht vraagt om meer dan hals-over-de-kop of ambivalente maatregelen. Het vraagt om het ‘managen’ van onzekerheid en het bieden van vertrouwen voor technische en sociale veranderingen. De staat kan pas voor burgers zorgen als hij weet wat te doen met schaarse middelen. Maar de staat kampt met een wankele basis: onvoldoende begrip van toekomstige en deels omstreden scenario’s in combinatie met enorme economische consequenties. We moeten ons voorbereiden op een wereld die warmer wordt. Het beperken van die opwarming tot 2,5 of 3 graden vergt veranderingen in de economie die alleen betaalbaar zijn bij economische groei. Een overheid die zijn zorgplicht serieus neemt, investeert moedig in de toekomst. Zo zou je het advies aan de Hoge Raad ook kunnen lezen.”
Noot NRC:
“Louise O. Fresco is schrijfster en voorzitter van de raad van bestuur van Wageningen University & Research.”
Bron: https://www.nrc.nl/nieuws/2019/09/23/pas-op-met-makkelijke-klimaatoplossingen-a3974228
0 Comments