De Nederlandse woningmarkt wordt vooral door de ogen van de koper bekeken. Deze blog schrijf ik als potentiële verkoper. Ik heb afgelopen week mijn zoektocht gestaakt om vervangende woonruimte te vinden. Het beschikbare aanbod is binnen een paar dagen “onder voorbehoud verkocht”, of staat weken/maanden te koop wegens kwaliteit, locatie, en/of prijs.
Verkoop van mijn huis is een optie omdat ik kleiner wil gaan wonen. Dit lijkt mij een verstandig besluit. Emotioneel liggen de zaken iets anders want de locatie van mijn huis is perfect. Het vinden van vervangende woonruimte is een frustratie geworden omdat het aanbod kwalitatief en kwantitatief mager is. Qua woongenot lijk ik er alleen maar op achteruit te kunnen gaan.
Qua verkoopopbrengst lijk ik er alleen op vooruit te kunnen gaan. In de periode 1975-1979 had de Stichting Studenten GezondheidsZorg (SGZ) een reclameslogan: “Vraag niet hoe ‘t kan, maar profiteer ervan.” De gemiddelde woningprijs in 2017 Q3 van Euro 262.000 is inmiddels ruim boven het niveau van Euro 246,100 in 2007 Q3 (NVM). De piek van 2007 was echter de hoogste van de afgelopen 400 jaar (bron). Die oude reclameslogan lijkt daarom weer van toepassing.
Toch is de NVM marktinformatie over de periode 1985 t/m 2016 enigszins misleidend. Weinig mensen weten (nog) dat de woningprijzen van circa 1975 tot 1984 hard waren gedaald. Tevens waren de rentetarieven in die jaren zeer hoog, tot ruim boven de 10%. De prijsdaling van circa 1975 t/m 1984 is vrij goed vergelijkbaar met de prijsdaling van 2007 Q4 t/m 2013 Q3.
Macro-economisch lijkt er een duidelijke relatie tussen de stand van de (internationale) economie en de gemiddelde hoogte van huizenprijzen. Deze relatie baart mij nog het meeste zorgen. Ik betwijfel of de internationale economische crisis van circa 2007-2014 echt is “verwerkt”.
Micro-economisch is er sprake van een soort olievlekwerking die begint met verkoop in Amsterdam. Die verkoop wordt deels gedreven door enkele beleggers die (zeer) veel huizen opkopen (Parool). Amsterdamse verkopers kopen in Haarlem. Haarlemse verkopers vertrekken richting Alkmaar. Zelf keek ik in Gelderland en Overijssel. De prijsverschillen zijn soms absurd.
Mijn frustratie bij het zoeken heeft geleid tot een heroverweging. Rationeel gezien sta ik nog steeds achter verkoop. Emotioneel waarschijnlijk ook. Toch ga ik langer nadenken over vervangende woonruimte, binnen Nederland en daarbuiten. Een recent AD artikel stelt dat “een groeiend aantal Nederlanders hectisch Holland verruilt voor een riant bestaan in Hongarije”. Verkopen tegen (gemiddeld) 260.000 en aankopen tegen 50.000 euro klinkt inderdaad als riant.
De ECB heeft recent besloten voorlopig gewoon door te gaan met haar opkoopprogramma, alhoewel gehalveerd in omvang. Hogere obligatiekoersen betekenen lagere rentes. De absurd lage rentetarieven zorgen voor een aanhoudende vraag naar woningen. Door het geringe aanbod blijven de huizenprijzen stijgen. Het lijkt bijna alsof ik achterover kan leunen.
En toch blijft het knagen: Vraag niet hoe ‘t kan, maar profiteer ervan………
House for sale (1975) by Lucifer featuring Margriet Eshuijs
0 Comments