Mijn recente blog over Liberalisme staat op #1 van mijn meest gelezen blogs. Ik heb echter geen 750 Nederlandse lezers; waarschijnlijk niet eens 50. Het succes van die blog – en dat onderwerp – heeft me verrast. In mijn recente Engelstalige blog over de Alt-Left vs Alt-Right zag ik de oorzaak. Eigenlijk ging mijn Nederlandstalige blog over cultuurliberalisme.
Cultuurmarxisme is inmiddels een “trending topic” geworden (o.a. Volkskrant) maar dat label is misplaatst. Cultuurliberalisme is het vierde – “mensenrechten” – stadium na liberalisme als filosofie, als economische keuze, en als politieke richting. In al die gevallen gaat het om individuele vrijheden van de mens, ondernemer, politicus tegenover de Staat en samenleving.
Van 1800 tot circa 1900 ging de inrichting van onze maatschappij over de strijd tussen Arbeid vs Kapitaal. Van circa 1900 tot 2000 werden die labels gewijzigd in Links vs Rechts. Sinds circa 2000 is er een nieuwe tweedeling. In eerste instantie ging ik uit van Nationalisme versus Globalisme / Internationalisme; zie mijn 13 juli 2016 blog.
In mijn recente Engelstalige blog kwam ik tot een iets gewijzigd standpunt. Nationalisten zijn vooral defensief omdat zij vinden dat hun cultuur en de maatschappij bedreigd wordt. Die angstgevoelens vertalen zich in haatgevoelens jegens diegenen door wie zij zich bedreigd voelen, zoals “de” immigranten, “de” Islam, Links-Liberalen, en “de” media.
In Amerika is er een duidelijk onderscheid tussen sociaal liberalen (Democraten) en conservatief liberalen (Republikeinen). Andere politieke stromingen stellen daar nauwelijks iets voor. In andere Westerse landen bestaat dit onderscheid ook maar het conservatief liberalisme heeft dan vaak eerst nog een Christelijke mantel om zich heen.
De sociaal liberalen kiezen voor de vrijheid van het individu. De conservatief liberalen kiezen voor de bescherming van cultuur en maatschappij. In de praktijk kent het tweede echter een beperkte definitie: de witte Christelijke heteroseksuele man (en vrouw). Deze boodschap wordt door buitenstaanders dan ook vaak als antisemitisch, racistisch en/of seksistisch gezien.
De conservatief liberalen stellen zich primair als groep op. De sociaal liberalen zijn vaak meer bezig met het benadrukken van hun onderlinge verschillen dan met het groepsbelang. Dit zou moeten betekenen dat conservatief liberalen – c.q. nationalisten – meer kans op succes hebben. Echter, hun leiders verspelen die kans telkens door de domheid van Rechts & Nationalisme.
In mijn blogs van 2 maart en 4 maart beschreef ik het fenomeen van de domheid (ignorance) van Rechts en Nationalisme versus de arrogantie van Links en Globalisme. Deze domheid vertaalt zich momenteel in een strijd voor de belangen van de witte Christelijke heteroseksuele man en vrouw. Deze arrogantie vertaalt zich nu in politieke discussies over verplichte orgaandonatie, beëindiging van voltooid leven, meerouderschap maar zonder een maatschappelijke discussie.
Cultuurliberalisme wordt nauwelijks als gevaar gezien in tegenstelling tot Nationalisme. Het Nationalisme – of conservatief liberalisme – is echter in belangrijke mate een politiek antwoord op sociaal cultuurliberalisme. Dit antwoord klinkt steeds luider.
0 Comments