Velen klagen over het versplinterde Nederlandse politieke landschap. Het opwerpen van blokkades, zoals kiesdrempels, zou die versplintering tegen moeten gaan. Eigenlijk klagen zij over de democratie en zouden ze liever minder democratie willen. In een democratie valt er te kiezen. Het is daarom vreemd om mensen te verwijten dat ze dan ook een keuze willen maken die bij hen past.
Een groot voordeel van de Nederlandse versplintering is dat draconische beleidswijzigingen (zoals bij Trump) nagenoeg onmogelijk zijn. Het begint er steeds meer op te lijken dat het Steve Bannon menens is met zijn doel om de gevestigde orde op te blazen (zie 2013 artikel The Beast). Vrijwel elke kabinetsbenoeming van Trump past in het doel van Steve Bannon.
De Nederlandse politieke versplintering past ook bij de Rijnlandse consensus cultuur, en in het bijzonder het Hollandse poldermodel. De macht moet gedeeld en gedragen worden. Een duidelijk nadeel is dat heikele besluiten soms lang op zich laten wachten. De snelheid van sommige Trump besluiten hebben echter tot chaos geleid in Amerika.
De politieke weerstand tegen Obamacare (“Affordable Care Act”) lijkt een nog veel grotere chaos op te leveren in Amerika. Trump noemde de “onverwachte” complexiteit in de zorg als een excuus voor de vertraging in zijn besluitvorming. Toch zijn straks mogelijk 6-10 miljoen mensen onverzekerd omdat het politieke machtsevenwicht in Amerika is verdwenen.
In 1887 schreef Lord Acton de volgende beroemde woorden: “Power tends to corrupt, and absolute power corrupts absolutely. Great men are almost always bad men, even when they exercise influence and not authority; still more when you superadd the tendency of the certainty of corruption by authority.” De roep om sterke mannen heeft grote nadelige consequenties gehad voor mensen in/onder Turkije, Rusland, USA, Mugabe en Philippijnen (TRUMP).
De versplintering in de Nederlandse politiek heeft iets vertederends. Voor de verkiezingen maken ze publiekelijk “ruzie”. Uit interviews blijkt dan dat die ruzies hun persoonlijke vriendschap niet in de weg staan. Na de verkiezingen worden meningsverschillen tot hun werkelijke proporties terug gebracht. Voor sommigen is dit politieke spel echter reden tot ongeloof.
De succesvolle samenwerking tussen PvdA en VVD lijkt niet beloond te gaan worden na de Tweede Kamerverkiezingen van 15 maart 2017. Deze combinatie was een verstandshuwelijk en niet een uit liefde. Het is ongebruikelijk in een dergelijke situatie om een verstandshuwelijk inzet te maken voor de toekomst. Beide partijen kozen voor de liefde van het eigen standpunt. Waarschijnlijk gaan beide regeringspartijen fors verliezen t.o.v. 2012.
In de Nederlandse politieke cultuur mag de grootste partij als eerste een regering gaan formeren. Er is mij daarom alles aan gelegen dat de PVV niet de grootste partij wordt. Ik heb weinig vertrouwen in de kleine(re) extreme en/of single issue partijen (o.a. SP, 50+) wanneer de macht hen roept. Zelfs DENK en de PVV zijn samen in staat om tot een “waanzinnig” compromis te komen.
Wijsheid zit nooit aan de extreme zijden van het (politieke) spectrum maar altijd ergens in het midden tussen Kennis en Macht. Ik blijf daarom met vertedering naar Nederland kijken.
0 Comments