Op 12 februari 2017 verklaarde Geert Wilders in het programma WNL op Zondag dat hij verwacht dat de andere politieke partijen zich niet gaan houden aan hun beloofde cordon sanitaire (o.a. NU). Deel 4 gaat daarom over de aard van de verwachte gedoogsteun na 15 maart 2017.
Allereerst verwacht ik dat Wilders gelijk heeft maar om andere redenen dan Wilders denkt. Wilders: “Je zet niet zomaar tweeënhalf miljoen mensen opzij. Dat zullen ze niet gaan doen. Ik weet dat als de kiezer de PVV echt groot maakt, in de buurt van sommige peilingen nu, dat men wel zal moeten.” Ik geloof zelf niet in het woord “moeten”. Ik geloof slechts in het woord “willen“.
De linkse (zie: 4, 5, 6, 8, 10 en 11) en nationalistische (zie: 2, 7, 9) PVV programmapunten bieden openingen naar de SP, net als de anti-Islam retoriek (#1). De onvrede binnen de SP inzake de focus op het zorgstelsel in plaats van het immigratie en vluchtelingendebat werd eind 2016 anoniem naar het Algemeen Dagblad geventileerd (o.a. AD-1, AD-2, NOS).
Zowel PVV als SP hebben extreme standpunten. Beide partijen zijn ook wars van het dragen van verantwoordelijkheid. Hun compromissen zouden namelijk naderhand toch geen electorale beloning krijgen. Een PVV-SP samenwerking biedt echter een unieke ruimte voor het uitvoeren van hun extreme standpunten.
Een bekend Nederlandse spreekwoord luidt: “als er één schaap over de dam is, volgen er meer”. Het doorbreken van een cordon sanitaire door de SP zal daarom een excuus zijn voor andere politieke partijen om te volgen. Hierbij zal het allereerst gaan om kleinere partijen met extreme standpunten ten aanzien van hun specifieke, beperkte, doelgroep.
Een PVV-SP samenwerking sluit naar alle waarschijnlijkheid deelname van CDA, D66 en VVD uit. Dan resteren 3 andere grotere partijen: GL, PvdA en 50Plus (Ipsos). Hieruit zou een – momenteel bijna ondenkbare – combinatie gevormd kunnen worden. Macht vergult vele bittere pillen.
Formeel zullen de andere partijen waarschijnlijk niet aan durven sturen op een coalitiekabinet. In het Engels heet deze tactiek “plausible deniability“. In het Nederlands is dat “plausibele ontkenning” maar hypocrisie lijkt meer op zijn plaats. Kortom, een PVV minderheidskabinet met informele parlementaire gedoogsteun en publicitaire ontkenning.
De PVV van Wilders zal het niet uitmaken want het doel heiligt de middelen (Niccolò Machiavelli). Het gaat er nu alleen nog maar om welke partij de grootste wordt op 15 maart 2017. Trouw, 12 februari: “Toch wordt het in politiek Den Haag als normaal beschouwd dat deze democratievijandige PVV, mocht zij als grootste uit de verkiezingen komen, het voortouw krijgt in de kabinetsformatie. Dat is immers regel, weliswaar daterend van een tijd dat partijen met meer dan vijftig zetels nog echt groot waren, maar je moet toch ergens beginnen.”
Een Volkskrant bericht van 11 februari spreekt boekdelen: “Veel D66-, CDA- en GroenLinks-stemmers overwegen op 15 maart de overstap naar de VVD te maken. Om Geert Wilders te dwarsbomen.” Ga niet klagen na 15 maart 2017 maar GA STEMMEN !
0 Comments