Toen ik Joan net leerde kennen zag ik haar als een trotse zwarte vrouw. Zij corrigeerde mij daarin. Zij was mokka, niet zwart. Voor mij is ze altijd zwart geweest want ik was (en ben) trots op haar kleur. Niet eens zo lang geleden vergeleken we onze kleur. Mijn bruine zomertint kwam nagenoeg overeen met haar huidskleur. Officieel was ik echter wit en zij zwart. Tja.
Zelden of nooit zul je van mij racistische daden zien, of woorden horen. Toch heb ik wel racistische gedachten. Meestal betreft dat trouwens witte mensen, niet zozeer gele, bruine of zwarte mensen. Ondanks haar onnodig provocerende uitspraken vind ik Sylvana Simons vooral een hele mooie zwarte vrouw. Joan vond haar een bitch. Daar zit dus ook het verschil in beoordeling: uiterlijk versus innerlijk. Wat innerlijk betreft: wie wind zaait, zal storm oogsten.
Witte mensen hebben zeker een superioriteitsgevoel, sommigen bewust en de meesten onbewust. Dat gevoel is gebaseerd op de historie van de afgelopen, zeg, 500 jaar. 4000 voor Christus was de kennis van de Sumeriërs reeds ongeëvenaard. Hun astronomische kennis stelt ons regelmatig voor raadsels. Witte superioriteit is in belangrijke mate gebaseerd op onwetendheid.
In de jaren 60 ontstond er een Amerikaanse beweging “Black is Beautiful“. Ik geloof daar nog altijd in maar niet zozeer om culturele redenen. Joan geloofde ook in dit gevoel en straalde dat dus ook uit. Ik mis dit gevoel regelmatig bij andere zwarte vrouwen. Bij het minste probleem wordt de wederzijdse huidskleur in de strijd geworpen. Dat slaat elke discussie dood.
Ik weet wat het met je doet als je telkens hoort en voelt dat je niet goed genoeg voor iemand bent. Op een gegeven moment ga je dat bijna geloven. Ik heb me daaraan uiteindelijk ontworsteld maar wel met een echtscheiding als gevolg. Een gevoel van minderwaarde (of meerwaarde) is een gevolg van de omstandigheden waarin we verkeren: milieu, opvoeding, relatie, religie, school, vrienden.
Joan en ik hebben onderling nooit in kleuren gedacht. Bij een ruzie gingen we niet terug naar onze huidskleur. Onze kleurverschillen waren altijd een bonus, nooit een malus. Wij waren/zijn allebei trots op onze eigen kleur. Ik denk, voel en geloof dat onzekerheid over de eigen witte of zwarte kleur een hoofdrol in de discussie speelt.
Zelfwaardering is een bevrijding. Het heeft mij jaren gekost om allerlei angsten en twijfels stuk voor stuk op te ruimen. Ik ben nu op een punt dat ik mezelf accepteer, en waardeer, zoals ik ben. Als ik nu verander is dat omdat ik het zelf wil, en niet omdat een ander dat wil. Zelfwaardering brengt rust maar geen stilstand. Integendeel, want die rust was de voorbode van groei.
Tegenwoordig zie ik zelfwaardering vaak ontaarden in narcisme. Waar zelfwaardering een brug naar anderen creëert, breekt narcisme die vervolgens weer af. De behoeften piramide van Abraham Maslow geeft een goed inzicht: de menselijke behoefte aan waardering en erkenning door anderen is het op één na hoogste niveau. Zelfwaardering is onderdeel van het hoogste niveau.
Frank Boeijen Groep – Zwart Wit (1983) – artiest, tekst, video, Wiki-1, Wiki-2, Wiki-3
Denk goed na aan welke kant je staat
Denk niet wit (denk niet wit), denk niet zwart (denk niet zwart)
Denk niet zwart-wit
Denk niet wit (denk niet wit), denk niet zwart (denk niet zwart)
Denk niet zwart-wit
Maar in de kleur van je hart
Maar in de kleur van je hart
0 Comments