Op dinsdag 13 september 2016 nam de Tweede Kamer met de kleinst mogelijke meerderheid (75-74) een wetsvoorstel aan inzake orgaandonatie. Dit wetsvoorstel moet eerst door de Eerste Kamer bekrachtigd worden voordat er uiteindelijk een wettelijke basis kan komen. Het voorstel gaat uit van het “Ja tenzij” principe: iedereen is orgaandonor tenzij je expliciet aangeeft dat je geen donor wilt zijn. Sinds enkele dagen ben ik een “Nee”. Deze blog legt uit waarom.
Al jarenlang ben ik in principe positief over orgaandonatie. Mijn recente “Nee” registratie heeft die opvatting niet veranderd. Ik bewonder mensen die hun organen bewust afstaan om andere mensen te helpen. Zelf heb ik altijd een ambivalent gevoel gehad. Ik begrijp daarom ook die mensen die tegen orgaandonatie zijn. Het is zeker geen eenvoudige keuze.
De beslissing van de Tweede Kamer noodzaakte mij om eindelijk een keuze te maken. Ik wil niet dat de achterblijvers geen weet hebben van mijn mening. Ik wil ook niet dat de achterblijvers onder tijdsdruk zo’n ingrijpende beslissing moeten nemen over mijn lichaam. Als gevolg van mijn positieve mening over orgaandonatie overwoog ik een “Ja” te registreren. Op dat moment las ik een Facebook post over dit onderwerp van iemand die ik vertrouw.
Ik schrok me rot na het lezen van de bijlagen bij deze Facebook post en kon me nauwelijks voorstellen dat die informatie waar was. Anderzijds was die informatie echter wel logisch. Ik bleef beducht dat die informatie een Broodje Aap was en ging daarom rond vragen. Helaas bleek die informatie te kloppen. Ik voel me inmiddels belazerd door de politici die dit voorstel goedkeurden. Uit protest heb ik daarom mijn “Nee” geregistreerd.
Ik vraag me af hoeveel mensen niet volledig op de hoogte zijn van de consequenties van orgaandonatie. Er wordt altijd slechts 1 kant van dit onderwerp belicht: de ontvanger. Dit lijkt logisch omdat de verstrekker van organen dood zou moeten zijn. Helaas is de werkelijkheid veel complexer. Waarschijnlijk is die werkelijkheid de reden dat erover gezwegen wordt.
De kern van de discussie betreft de definitie van “dood”. Voor de meeste mensen zal het antwoord heel simpel zijn: het hart klopt niet meer en het lichaam voelt geen pijn. Helaas is dat niet de medische werkelijkheid. Er bestaat namelijk nog een medische definitie van dood: hersendood. Bij een “hersendood” klopt het hart en voelt het lichaam pijn. Bij voorkeur vindt orgaantransplantatie plaats in het stadium van hersendood.
De consequenties voor de orgaandonor en de achterblijvers zijn verschrikkelijk. Heel weinig mensen realiseren zich dat organen getransplanteerd worden terwijl het hart van de donor nog klopt en de donor bovendien veel pijn voelt omdat transplantatie niet onder narcose plaats vindt. Bovendien kan de periode van orgaantransplantatie geruime tijd (lees: weken) duren. In die tijd kan geen begrafenis of crematie worden gepland. Bovendien mag het lichaam meestal niet thuis opgebaard worden.
De informatieverstrekking rondom orgaandonatie is eenzijdig en onvolledig, en mogelijk zelfs bewust misleidend onder het Machiavelliaanse motto: het doel heiligt de middelen. Het is onmenselijk om deze informatie voor potentiële donoren en achterblijvers achter te houden. Het overgaan van een “Nee tenzij” naar een “Ja tenzij” systeem, is daarom momenteel volstrekt onverantwoord.
Ik verzoek de Eerste Kamer daarom tegen dit voorstel van de Tweede Kamer te stemmen.
0 Comments