Ik heb 5 jaar op corporate niveau bij een grote bank gewerkt, vlak voor en tijdens de bankencrisis, en was zwaar onder de indruk van de enorme inspanning die het management leverde. Eerlijk gezegd vond ik de beloning van het management, dat direct onder het niveau van de RvB werkt, toch wel erg bescheiden ten opzichte van hun inspanningen en resultaten. Ik ben wel wat gewend maar ik weiger om 24/7 door mijn blackberry (of wat dan ook) te worden geleefd.
De bankiers die ik hierboven beschrijf zijn dus niet de mensen die telkens weer in de discussie over bankiersbeloningen naar voren komen. De mensen die ik beschrijf die ziet vrijwel niemand tenzij je ze kent en goed oplet. Het zijn de mensen die het echte werk doen en goed weten wat de echte risico’s zijn. Als hun salarissen verdubbeld zouden worden dan zou ik er waarschijnlijk nog steeds niet over na willen denken om hun functie over te nemen, laat staan dat ik interesse zou hebben.
Het argument van de RvC dat de beloningen voor de RvB nu al te laag zijn om goede mensen aan te trekken is op zijn zachtst gezegd interessant. De subtoppers zouden maar wat graag hun krankzinnige uren minderen voor meer salaris en een promotie naar de top. Daar zit het probleem niet.
Het RvC argument is echter een gevolg van de RvB profielschetsen die gehanteerd worden. Bovendien wordt ten onrechte de invloed van internationale consultants voor beloningssystemen vergeten.
De politiek wordt wederom geconfronteerd met de beruchte “moral hazard” problematiek. Dit houdt in dat bankiers vooraf weten dat ze gered zullen worden als ze grote fouten maken omdat een grote bank namelijk essentieel is voor het nationale financiële systeem. Hun moreel besef en realiteitszin wordt hierdoor aangetast. De Amerikanen gaan nog 1 stap verder in dat denken en zeggen ronduit: de winsten zijn voor ons en de verliezen voor de samenleving.
Zolang de politiek niet in staat is om deze essentie te zien, zullen beide partijen elkaar steeds meer in een wurggreep nemen. De bankiers zullen winnen omdat de politiek te vaak blufpoker speelt.
Er is een oplossing maar die past niet erg in de huidige tijdgeest. Indien iedereen een betaal- en spaarrekening zou hebben bij een bescheiden RijksBetaalSpaarHypotheekbank dan zou het nationale financiële systeem niet langer in private handen zijn en dus niet gered hoeven te worden.
De bankiers zullen zeggen dat zulke retail activiteiten verliesgevend zijn. In deze tijd van negatieve rentes zal dat ook waarschijnlijk zo zijn. Deze te verwachten operationele resultaten dienen echter afgezet te worden tegen het te verwachten miljarden verlies bij de verkoop van ABN AMRO.
Het wordt zo langzamerhand echt tijd dat bankiers en politiek afstand van elkaar nemen en hun beschadigende wurggreep beëindigen.
Bankiers moeten zich realiseren dat de “moral hazard” van hun handelen (of nalaten daarvan) ook hun verantwoordelijkheid is. Er moet een einde komen aan deze vorm van publieke chantage.
De politiek moet zich realiseren dat aandeelhouders over de beloningen gaan. En dus niet de Staat, tenzij de Staat de aandeelhouder is. De Staat dient zich echter wel aan gemaakte afspraken te houden en geen (politiek) windvaantje te zijn.
De oplossing van deze patstelling is er. Wie durft er door te bijten?
0 Comments