Eind jaren 50 opende mijn vader een
kapperszaak op het dorp waar hij geboren was. Zelfstandigen waren toen mensen
die in aanzien stonden omdat ze het lef hadden om ondernemer te durven en
willen zijn. Mijn vader heeft zonder en met personeel (leerling kapsters)
gewerkt. Het begrip ZZP bestond toen niet. Je was ondernemer.
Sinds 2005 ben ik zelf ondernemer en ZZP’er.
Tot 2012 heb ik hele goede jaren gehad maar sinds 2012 ervaar ik nu de
keerzijde van mijn toenmalige keuze.
Ik stoor me aan de hele ZZP discussie omdat het
hebben van een vennootschap (BV, NV, vof, etc.) kennelijk noodzakelijk is om door anderen als ondernemer
gezien te worden. Ik heb begin 2005 bewust gekozen om geen BV op te richten
ondanks dat mijn privé aansprakelijkheid veel groter is dan bij diegenen met
een BV.
De belastingdiscussie (o.a.
zelfstandigenaftrek) is een vreemde. De overheid wilde ooit namelijk een gelijke
behandeling tussen ondernemers met en zonder vennootschap. De belastingtarieven
in de vennootschapsbelasting zijn de afgelopen jaren gedaald en er moest dus
een compensatie plaatsvinden voor ondernemers zonder vennootschap (en navenante
belasting).
De discussie omtrent verplichte verzekeringen
(incl. pensioen) is principieel gezien ook een heel vreemde omdat ondernemers
risicodragend zijn en werknemers risicomijdend. De politiek lijkt een deel van
de ondernemers als werknemers te willen behandelen.
Vanuit een budgettaire optiek valt deze
discussie opeens veel beter te begrijpen: het draagvlak in de sociale zekerheid
lijkt te worden uitgehold door de voortdurende groei van het aantal ZZP’ers.
Wat daarbij dan gemakshalve wordt “vergeten”
is dat ZZP’ers ook geen aanspraak kunnen maken op uitkeringen. Indien ZZP’ers
sociale premies zouden moeten gaan betalen dan hebben ze ook recht op o.a.
werkloosheidsuitkeringen. Momenteel komen deze werkloosheidsuitkeringen uit de
spaarrekening van de ZZP’er.
Gezien het maximum premieloon versus de
gemiddelde bezettingsgraad op ZZP uren, zou de overheid wel eens fors kunnen
verliezen indien ZZP’ers als werknemers zouden worden behandeld omdat hun
uitkeringen hoger zullen zijn dan hun premie afdracht.
ZZP’ers zijn vooral de smeerolie in het
Nederlandse bedrijfsleven. Ze komen als er plotseling een behoefte ontstaat en
vertrekken direct als die behoefte vervalt. Er komt dus geen opzegtermijn (zowel
inkomend als uitgaand) of ontslagvergoeding aan te pas.
Ik wil wel een handreiking doen in deze
discussie. In België kent men het begrip “schijnzelfstandigen”. In België zijn
zowel bedrijven als werknemers vragende partij omdat de Belgische belastingen op
arbeid zo hoog zijn. In Nederland lijken er situaties te zijn waarbij de
werknemer gedwongen wordt om zelfstandige te worden; enerzijds tot behoud van
zijn baan en anderzijds ter verlaging van de arbeidskosten bij de werkgever. Deze
constructies zijn echter redelijk gemakkelijk te herkennen omdat er optisch niets
verandert; alleen juridisch en fiscaal.
Misbruik dient bestreden te worden maar het
ondernemerschap niet.
0 Comments