De laatste tijd ben ik nogal bezig geweest met het wissen van familie herinneringen. Recent heb ik alle foto’s van de kinderen opgeruimd en ook de hangmat van mijn dochter gedemonteerd en in de grijze container gedumpt.
Mijn huis, waarin ik me sinds mijn terugkomst uit het buitenland niet meer thuis voelde, hoort nu eindelijk weer bij mij; zoals ooit lang geleden bij de aankoop het geval was.
De familie herinneringen betreffen een tijdvak in mijn leven dat afgesloten is. Ik herken mijn zoon nauwelijks meer en mijn dochter totaal niet meer. Ze zijn een soort vreemden voor me geworden.
Mijn dochter heeft de uitnodiging voor de aanstaande 80e verjaardag van haar oma (mijn moeder) afgewezen omdat haar vriendje dan jarig zou zijn. Naar mijn mening een totaal ongepaste afweging van belangen. Ze vertelde me ook nog dat ze mij niet wilde tegenkomen op dat feest. Tja, dat heb je nou eenmaal als je familie van elkaar bent.
Vrijwel iedereen zegt dat het weer goed zal komen met mijn kinderen en dat het gewoon tijd nodig heeft. Misschien. Misschien niet. Ik weet het niet meer. Ben er tamelijk gevoelloos onder geworden.
Ik mis nu reeds 5 jaar van hun jeugd en die periode lijkt alleen maar langer te gaan worden. De periode waarin ze zich vormen van kind naar volwassene heb ik totaal gemist. Vandaar ook dat gevoel van vreemden en vervreemding.
Niet alleen zij veranderen. Ik ook. Het gevoel van vervreemding wordt een tweerichtingsweg. Ik kan niet overzien welk effect dat gaat krijgen. Ik hoop slechts op het effect van een schone lei, een reset, een frisse start, een herkansing, een doorstart of wat je er dan ook bij kunt bedenken.
Het wissen van de herinneringen zou als het afwerpen van ballast kunnen werken mits er nieuwe en betere voor in de plaats komen.
De hockeywedstrijden van mijn kinderen horen ook tot de familie herinneringen.
Vanmiddag weer naar hockey geweest. Mooie wedstrijd gezien. Bij toeval kwam ik mijn zoon toch nog tegen. Even een paar woorden met hem gewisseld:
Ik: “Goed gespeeld !”. Hij: “Dank je”. En beiden vervolgden we onze weg.
Dat was onze volledige communicatie van deze week.
Zal geen blijvende herinnering worden………
0 Comments