Mijn dochter wil dat ik mijn excuses maak. Op zich geen probleem zodra ik tenminste weet waarvoor. Anders stellen mijn excuses, inhoudelijk gezien, weinig voor.
Ik heb wel een idee waarover het zou kunnen gaan. Vermoedelijk zijn mijn herinneringen echter anders dan de hare.
In de laatste 2 jaar voor mijn echtscheiding heb ik, tijdens de voortdurende provocaties van o.a. mijn dochter, uiteindelijk mijn zelfbeheersing een paar keer verloren en nare dingen tegen haar terug gezegd. Die nare dingen herinnert zij zich nu nog steeds maar de context waarin dit gebeurde negeert ze.
Ik herken de boosheid die in haar zit want ik heb die zelf ook jarenlang gehad. Vooral in de laatste jaren van mijn huwelijk en de eerste jaren van mijn (v)echtscheiding.
Er zat misschien ook wel een goede kant aan die boosheid want die gaf me de energie om te vechten en ook om door te blijven vechten toen alles hopeloos leek. Anderzijds leidde die boosheid ook tot afstoting van mensen want van het ene op het andere moment kon mijn innerlijke boosheid zich uiten in uiterlijke woede tot grote verbazing van bekenden die mij nog nooit zo hadden gezien.
Pas nadat ik inzag wat die boosheid eigenlijk met mij deed, lukte het me om die boosheid weer af te bouwen. Een deel van de boosheid zit nog steeds diep in mij maar is niet langer allesoverheersend. Het is nu meer een bron van kracht geworden.
Ik heb mijn dochter uitgelegd dat ik haar boosheid herken en haar wil waarschuwen voor de negatieve effecten en negatieve energie ervan. Die innerlijke boosheid werkt als een soort donkere schaduw boven je leven die de mooie dingen van het leven marginaliseert. Negatieve zaken die gebeuren lijken echter te werken als brandstof / zuurstof voor de boosheid.
In mijn geval betekent “uitleggen” trouwens dat ik een soort monoloog in iMessage heb. In WhatsApp ben ik reeds geblokkeerd; in iMessage kan dat niet. Ze dreigt nu af en toe om een nieuw nummer aan te vragen. Ik ben dus “economisch” in mijn contact met haar.
Er dient een echt gesprek te komen maar hoe? Ze houdt de boot af. Ze wil kennelijk eerst mijn (inhoudsloze) excuses horen. En daarna? Tja, wie het weet mag het zeggen.
De laatste keer dat ik haar zag en sprak was begin 2012. Toen bleek al dat ze vastgezogen zat in die paar nare herinneringen. De goede herinneringen zijn op de achtergrond geraakt.
Alleen “een” gesprek, waarin wij beiden ons verhaal kunnen doen, kan de lucht doen klaren. Ik heb haar verteld daar klaar voor te zijn. Ik wacht nu op haar.
0 Comments