Ik ben opgegroeid met een vreemd idee over familie: als ze op zondag op bezoek langs kwamen dan moesten mijn broer en ik ons verstoppen. Achter de gordijnen, achter de radiatoren, als we maar niet gezien werden. De deurbel ging diverse malen maar er werd niet open gedaan door mijn vader of moeder. Toen vond ik het een hilarisch spel.
Deze notie over familiebezoek heeft mij mede gevormd. Mijn ouders gingen niet vaak op familiebezoek en ik later ook niet. Het is toch normaal om dat niet te doen??
Inmiddels voelt het anders, nu ik alleen ben. In Italiaanse films – of reclames – wordt je altijd geconfronteerd met de warmte die een familie kan uitstralen. Ik mis dat.
Sinds de echtscheiding zie ik mijn kinderen niet of nauwelijks. Eerst door mijn verblijf in het buitenland, daarna door de emotionele verwijdering die is ontstaan, en bovendien het eenzijdige verhaal dat ze kennen.
Sociale contacten tussen familie, vrienden en kennissen lopen tegenwoordig steeds vaker via sociale media zoals Facebook, Skype en WhatsApp. Geen wonder dat Microsoft in 2011 Skype heeft gekocht, en dat vervolgens FB in 2014 WA heeft gekocht. Beide voor vele miljarden dollars.
Uiteindelijk gaf de toename van virtueel contact en de afname van fysiek contact een leeg gevoel in mijn leven. Ik heb mijn FB daarom gedeactiveerd. Ik kan prima leven zonder FB. WA is vooral een vervanger van SMS.
Ik realiseer me steeds meer dat de sociale media ook mijn leven zijn gaan beheersen. Met als resultaat dat ik met veel mensen over de hele wereld praat maar dat ik ze niet zie, ruik of voel. Emoticons zijn echter geen vervanger van emotie.
Misschien kan ik instappen in het drukke familieleven van een ander en me laven aan hun warmte. Het zal vast wennen zijn maar ik kan me meestal prima aanpassen aan gewijzigde omstandigheden.
In dat geval zullen mijn resterende sociale media activiteiten een kort leven gaan krijgen.
Diep van binnen verlang ik daar eigenlijk gewoon naar.
0 Comments