Afgelopen zaterdag bij de Vomar een mooie aardbeientaart gekocht voor Vaderdag. De voorafgaande weken telkens geconfronteerd geweest met Vaderdag en de cadeau voorstellen. Er is echter maar een cadeau dat echt telt.
De zondag had zijn natuurlijke rustige gang met de cricket spelers en de vogels als afleiding.
Om kwart over drie begon de finale van het wereldkampioenschap hockey 2014 voor de mannen. Ik genoot volop de eerste 15 minuten. Wat een prachtig doelpunt van Jeroen Herzberger! Daarna kwamen de foutjes, fouten, blunders, en de tegendoelpunten. Heb de TV uitgezet. De teleurstelling was teveel.
Nog even getwijfeld of ik zou wachten op bezoek maar toch maar eerst Van Dam bezocht voor een superieur ijsje.
Thuis kwam de dubbele kater: weer hebben de mannen het laten afweten en nog steeds geen bezoek.
Ik heb die dag, of de dag erna, niets gehoord.
Ik maak me geen illusies wat ik zou horen als ik een opmerking zou maken:
– bezig met voorbereiding proefwerken/tentamens/examens;
– ze willen niet komen;
– geen tijd / geen zin;
– je hebt ons niet uitgenodigd (!);
– ik wist niet dat het Vaderdag was;
– etcetera.
De vele teleurstellingen van de afgelopen 4-5 jaar hebben me gehard maar mijn pantser zal nog harder worden en moeten worden. Dat is mijn manier van overleven.
Ooit zullen de spijtbetuigingen wel komen maar soms twijfel ik of ik daar nog ontvankelijk voor zal willen zijn.
De aardbeientaart heb ik in mijn eentje opgegeten. Hij was lekker!
0 Comments