Afgelopen weekend was het weer eens zover: “we moeten binnenkort eens praten………..”
Waar kun je beter terecht met je vragen over een mogelijke echtscheiding dan bij degene die het al achter de rug heeft??
Mijn advies zou zijn: doe het niet tenzij het echt niet anders kan. Dat laatste is uiterst subjectief.
In mijn toenmalige gesprekken met reeds gescheiden personen, bleek dat het vele jaren kan duren voordat je het point-of-no-return hebt bereikt. Er is geen duidelijke omslag (revolutie) in dit proces; het lijkt vooral op evolutie. Een voor de andere partner onbeduidende discussie kan voldoende zijn om zelf plotseling het “breekpunt” te bereiken: tot hier en niet verder.
Mijn advies: streef onmiddellijk naar een compromis over de kern: omgang met kinderen, duur/hoogte alimentatie en verdeling vermogen. Dit betekent dus echter planning en voorbereiding tijdens een emotionele fase. Niet eenvoudig dus.
Zodra de advocaten erbij komen, verharden de standpunten snel. De discussie is niet langer zakelijk maar wordt emotioneel. Emotie is bijna altijd een slechte raadgever. Voor zover een van de advocaten in deze fase al naar een compromis streeft, wimpelt de andere advocaat dat af als een “zwaktebod”.
Uiteindelijk wordt echter onder druk alles vloeibaar. Hierbij zullen ook de nodige tranen vloeien…….
Er is geen winnaar in dit proces; alleen verliezers.
0 Comments