Mijn beide opa’s en oma’s konden het zich niet permitteren om te scheiden en deden dat dan ook niet. Bovendien zal er in die tijd (1920-30) nog een zeer groot taboe op echtscheiding hebben gerust.
De toenmalige (maar ook huidige) wetgeving ging (en gaat) uit van de gedachte “tot de dood ons scheidt”. De langjarige verzorgingsgedachte past(e) ook in die gedachtengang.
In deze tijd kunnen velen het zich permitteren om te scheiden en doen dat dan ook. Naar verluidt is daarbij het schoolplein bij uitstek een marktplaats waar nieuwe echtscheidingen en huwelijken ontstaan.
In zekere zin heeft de minst verdienende partner, in de huidige verouderde wetgeving, een financieel belang bij echtscheiding door een langjarige “hypotheek” op de verdiencapaciteit van de andere partner te leggen.
Het doelbewust laten “lijden” van de andere partner lijkt zelfs een uitgangspunt (wraak) te zijn geworden om bijvoorbeeld het verlies aan sociale status goed te maken.
Scheiden doet lijden gold ooit voor beide partijen maar geldt nu slechts nog voor de meest verdienende van beide partners.
De echtscheidingswetgeving heeft zich ten onrechte niet aangepast aan deze nieuwe realiteit.
0 Comments