Onderstaande reactie, waaruit ik de persoonlijke teksten heb verwijderd, is een belangrijk element van dit onderwerp: de slachtofferhouding van de betrokken ouders.
Ik vermoed dat deze slachtofferhouding – naast de perceptie van gefrustreerde ouder – een van de hoofdredenen is waarom dit enerzijds zo belangrijke onderwerp, anderzijds zo moeilijk op de maatschappelijke agenda komt.
“Beste Leon, bedankt voor het artikel/blog. Ik heb het met
interesse gelezen. Ik lees het vanuit de kant van de vrouw. Wat
ik nog steeds een beetje jammer vind is de slachtofferhouding die bij veel
mensen hangt. Het is nog steeds een soort ‘wedstrijd’: de gescheiden mannen
versus de gescheiden vrouwen. Daaruit lees je alleen maar persoonlijke
frustratie. […..]
Ik vanuit mijn positie, met een al 5 jaar durende
vechtscheiding, ben uiteraard ook soms verdrietig dat het zo loopt. En bij
mij draait het in elk geval niet om de partneralimentatie maar om de
kinderalimentatie. Feitelijk draait het om meer dan een geldkwestie. Ook
gebroken trots speelt mee. […..]
Waar ik het zeker mee eens ben is dat de
advocatuur en de Rechtbank alleen maar negatieve gevolgen hebben. Waar ik
het niet mee eens ben, is dat gescheiden vaders zo in de slachtofferrol
duiken. Als je het nu eens van beiden kanten bekijkt: Er zijn
horrorscheidingen waar mannen op een nare manier getroffen worden en er zijn scheidingen,
waarbij vrouwen op een nare manier getroffen worden. Dus beide groepen hebben
negatieve ervaringen. Ieder vanuit hun eigen visie. En ik kan dat voor beide
groepen ook goed zien, vanuit hun sterkte en zwakte. Er zit dus niet alleen een
gelijk bij mannen, zeker ook bij vrouwen. Als je een klein beetje door
analyseert en begrip hebt, zonder naar eigen pijnpunten te kijken, is het voor
beiden beroerd geregeld.
Daadkracht zou betekenen dat mannen en vrouwen
de handen ineen slaan. [….] Maar op zich vind ik het een prachtig initiatief
wanneer beiden strijden tegen alle onrechtvaardigheden die in de wet zitten met
betrekking tot scheiden. [….]”
Naar mijn mening valt dit onderwerp niet te agenderen zolang iedereen haar/zijn “eigen verhaal” wil vertellen en waarbij daarna de zwaarste gedupeerde “wint”.
Het is mijn jarenlange ervaring dat voorbeelden (lees: eigen verhalen) niet werken in een discussie. De andere partij(en) in de discussie, weet vrijwel altijd het voorbeeld succesvol irrelevant te verklaren.
Dit onderwerp gaat over het maken van fundamentele keuzes in de toekomstige wetgeving; niet over het individuele leed van de vrouwelijke en mannelijke slachtoffers.
0 Comments