Ik heb gemengde gevoelens bij het fenomeen mediation tijdens echtscheidingen: is het onmacht of tijdsbesparing bij de rechterlijke macht of een wondermiddel of een beetje van alles?
Laten we beginnen bij het begrip zelf: mediation is elke – door de rechtbank opgedragen – assistentie van buitenaf om een compromis tussen partijen te bereiken. Die assistentie kan gaan over parental alienation, alimentatie of vermogensverdeling.
Soms pakt mediation goed uit; soms niet. Logisch toch?
Het succes van mediation is sterk afhankelijk van de capaciteiten van de mediator: weet hij/zij wel een brug tussen partijen te slaan, daar waar anderen tot op heden gefaald hebben ?
Het moment waarop mediation wordt ingezet is mede bepalend voor het succes: het ijzer kan alleen dan worden gesmeed als het heet is. Beide partijen moeten dus emotioneel hiervoor klaar zijn.
Voor alle Nederlanders onder ons: mediation is niet gratis. Het is gewoon “uurtje / factuurtje”. Het uurtarief is veelal lager dan dat van de advocaat. Het uurtarief van een advocaat valt echter nauwelijks nog marktconform te noemen. Helaas is dat gebruikelijk bij monopolies.
De door de Rechtbank opgedragen (parental) mediation tussen een ouder en haar/zijn kind(eren), teneinde de ouderlijke band te herstellen (“parental alienation syndrome”), is sterk afhankelijk van de bereidheid van de andere ouder om daaraan mee te werken. Aangezien kinderen bij een vechtscheiding vaak als wapen (omgangsregeling) worden ingezet tegen de andere ouder, mag hier van de bereidheid van de andere ouder meestal weinig worden verwacht.
De andere vorm van mediation zou als “financial mediation” kunnen worden gezien. Gezien de beperkte financiële kennis bij de rechterlijke macht, kan deze vorm van mediation goed uitpakken mits de mediator kennis van zaken heeft en tevens beschikt over meer dan voldoende sociale intelligentie. Zijn rekening kan echter tegenvallen. Logisch.
Indien de rechterlijke macht genoeg tijd zou (kunnen) besteden aan een dossier dan zou mediation waarschijnlijk nooit zo’n grote vlucht hebben kunnen nemen. Dit schrijnende onderwerp – efficiency en effectiviteit van de rechterlijke macht – is echter een eigen blog artikel waard.
Idealiter zou mediation kunnen werken als een soort EHBO. Alleen de betrokken partijen weten namelijk donders goed wat daadwerkelijk redelijk en billijk is. De rechter baseert zich slechts op de wet en het ontvangen bewijs. In zo’n ideaal situatie wordt het bereikte compromis daarna nog slechts door de rechter bekrachtigd. Deze ideaal situatie vereist inzet van “wijze” personen. Gelukkig zijn die er nog altijd.
0 Comments