Na veel zittingen bij de Rechtbank zullen vaak verwensingen aan het adres van de rechter vallen. Bij een hoger beroep in het Gerechtshof is dat minder snel.
Toch zijn deze verwensingen vooral een emotionele reactie gebaseerd op een diep gevoel van onmacht, onredelijkheid, onrechtvaardigheid etc.
Rationeel gezien is de rechterlijke macht de controlerende / toetsende macht in onze democratie. De wetgevende macht berust bij ons parlement. De uitvoerende macht (o.a. LBIO) behoort bij de overheid.
De scheiding der machten (trias politica) is een essentieel onderdeel van onze democratie en zorgt normaliter voor de juiste checks en balances.
De verwijten over onredelijkheid en onrechtvaardigheid horen in ons parlement thuis. Het parlement is/wordt door ons zelf gekozen. Indirect komen de verwijten dus uiteindelijk op onze eigen deurmat terecht.
We moeten onszelf dus het verwijt maken dat we inertie vertonen. We doen veel te weinig om verandering te bewerkstelligen.
Ook ik heb heel lang getalmd met dit onderwerp omdat het voelt alsof je een berg in beweging wilt krijgen.
Alle initiatieven van anderen zijn tot op heden een stille dood gestorven in ons parlement. De mogelijke redenen daarvoor heb ik reeds in een eerder blog (zie: if you can’t beat them, join them) aangegeven.
Druk van buiten af, leidt vaak tot een defensieve houding bij ondernemingen en organisaties.
Ook dit onderwerp heeft tot op heden niet voldoende druk gecreëerd om een wetswijziging in te luiden.
Dit brengt me tot de overtuiging dat hetzelfde pad gevolgd moet worden als eerder gedaan door de arbeiders, boeren, dierenliefhebbers en senioren.
Daadwerkelijke verandering komt van binnenuit. Bij een mens, bij een bedrijf en bij een organisatie.
0 Comments