De reacties die ik tot nu toe ontvang, zijn nogal tegengesteld. De vrouwelijke reacties zijn positief en de mannelijke reacties zijn negatief.
Ik krijg daarom het vermoeden dat ik op een (mannelijk ! ) taboe ben gestoten: als man praat je niet over je echtscheiding. Je toont geen emoties, doet gewoon alsof er niets aan de hand is, stapt in een volgende relatie, en gaat verder met je leven.
Het voelt nu alsof ik een taboe heb geraakt zoals een terminale ziekte. Als je er niet over praat, en er niet naar kijkt, dan bestaat het dus ook niet. Dit kan leiden tot ongemakkelijke situaties zoals in een sollicitatiegesprek waarbij de vrouwelijke interviewer er wel over praat en de mannelijke interviewer niet. Eerlijk gezegd baalde ik enorm dat het onderwerp aan de orde kwam want ook ik praat er liever niet over.
Ik vermoed dat de basale reden gelegen is in het mannelijk streven naar succesvol te willen zijn. Een afwijking van deze “norm” wordt als soft / zwak gezien. De “getroffen” mannen voelen / weten dit ook en vermijden het onderwerp in hun gesprek met andere mannen.
Mogelijk zit hier dan ook de belangrijkste reden waarom mannelijke “frustratie” nooit echt is omgevormd tot politiek activisme…………..
Reacties zijn welkom!
0 Comments