Vanochtend deze 2 reacties ontvangen:
“Ik lees net bij toeval een blog van je via Linkedin. Het komt me erg gefrustreerd over. Snap wel het punt/de punten die je wilt maken maar of dit helpt? Eigen kracht, geloof in jezelf! Ik wil het niet te soft maken maar dit is niet goed! Spreken we elkaar een keer komende zomer? We hebben tegenwoordig een huisje in Friesland aan het water. Een beetje varen in een sloep, een biertje, een beetje zon…. Tijd om weer even bij te praten! “
en deze:
“Als ik het lees komen er bij mij 2 emoties boven. Sympathie, vanwege de benarde situatie voor jou persoonlijk, ook een ongemakkelijk gevoel dat uit 2 dingen bestaat: je frustratie is duidelijk te lezen, en – hoewel ik ma daar alles bij voor kan stellen – stoot frustratie anderen vaak af, volgens mij. Als iemand gefrustreerd is, houden andere mensen volgens mij vaak afstand, omdat het onmacht is, en daar kunnen anderen slecht mee om gaan. Wat doe je als je iemand anders onmachtig ziet? Zeggen dat het je spijt…and that’s it. Meestal kun je niet helpen in een scheidingssituatie, omdat het allemaal te prive is. Ik weet niet zo goed hoe je dat op kunt lossen. Nog persoonlijker maken kan andere mensen heel goed raken en ze gaan je posts volgen, maar of dat te combineren is met politieke actie…dat staat er weer ver van af. Dus ik kom terug op ongemakkelijk: iets heel persoonlijks, maar negatiefs, is gevoelsmatig slecht te combineren met actie ondernemen…..en dat is natuurlijk deel van je frustratie en wat je om je heen ziet: niemand doet ene kloot om dit op te lossen.”
Beide personen ken ik goed en dus waardeer ik hun commentaar bij voorbaat. Beide personen horen echter NIET thuis in mijn doelgroep van gescheiden vaders. Het woord “frustratie” is het woord dat me vooral opvalt in hun reactie.
Natuurlijk ben ik “gefrustreerd” uit het langjarige proces van mijn (v)echtscheiding gekomen. Deze frustratie komt voort uit onmacht. Voordat je dit proces ingaat heb je bepaalde ideeën en meningen over recht, rechtspraak, rechtvaardigheid en gerechtigheid. Nadat je uit dit proces bent gekomen – voorzover je er werkelijk uit kunt komen – zijn je meningen sterk gekleurd door de enorme impact van dit proces. Het gevoel van onmacht komt, naar mijn mening, vooral voort uit de ONvoorspelbaarheid van dit proces. Ik kon me permitteren om door te blijven vechten. Vele anderen niet en zitten met de brokken.
Ik heb lang getwijfeld over dit blog maar uiteindelijk besloten om het toch te doen in de hoop om de “frustratie” te mobiliseren in politieke actie. Vele andere “gefrustreerden” zijn me voor geweest: arbeiders, boeren, dierenliefhebbers en senioren. Hun frustratie wordt echter niet als frustratie gezien maar als gezond politiek activisme………………. (wordt – ongetwijfeld – vervolgd)
0 Comments